Pumalar, bilindiği üzere hayli çevik yırtıcılar. Son derece kıvrak hareketler yaparak koşabilen ve bunu da çok yüksek hızlara ulaşmışken bile yapabilen pumalar, avının peşindeyken hızını sürekli artırmasıyla biliniyor.
Pumaların bu ölümcül koşuları bazen avladıkları hayvanlar için, bazen de kendileri için gitmez. İki taraf için de etkiler hayli yıkıcıdır; yakalanan av ölür, yakalayamayan puma ise çok büyük bir enerji kaybı yaşar. Bu nedenle pumalar için koşuların ayarlamasını doğru yapmak çok önemlidir.
Pumalar son derece akıllı hayvanlar olduklarından, farklı avlara göre farklı ayarlamalar yaparlar.
Örneğin bir ceylanı avlarken yapacakları koşunun özellikleriyle, bir tavşanın peşinde yapacakları koşunun özellikleri hayli farklıdır. Koşu sonunda elde edecekleri ganimetin büyüklüğüne göre, harcayacakları enerji miktarını belirlerler.
Eğer koşarken fazla enerji harcamışlarsa ve avı yakaladığında telafi edemeyeceklerse, koşuyu bırakarak köşelerine geçerler.
İşte bu durumu kendimize uyarlarsak, aptal puma sendromu, küçük bir hedefin peşinden gereğinden uzun süre koşarak küçük bir ödül için yıllarca kendini yıpratan insanların düştüğü hatayı ifade ediyor. Yapılması gerekense kendimize gerçekten uğraşmaya değecek hedefler koymak ve enerjimizi bunlar için harcamak.
Bu nedenle kendinize şu soruyu sık sık sormaya çalışın: “Hedeflediğim şeye ulaştığımda, emeklerime değecek mi?”
